Mysterieus en vervreemdend was het gisteren, toen ik de laatste uren door dichte mist moest lopen.
Ik was dan ook dolblij toen ik om half zeven na 30km aankwam bij de bijzondere herberg van Bodenaya. Een ‘natural high’ zoals ik dat nog nooit eerder gevoeld heb, het is echt bijzonder wat de camino met je doet.
Alberto, de herbergier, heeft zijn huis opengesteld voor pelgrims nadat hij zelf de tocht een aantal keer gelopen heeft. Het is erg gezellig en lekker warm binnen. Om acht uur is het gezamenlijke diner met twaalf andere, hongerige pelgrims.
De volgende ochtend wacht mij opnieuw een mistig landschap, met enorm modderige paden waar zojuist ook een kudde koeien doorheen is geploegd. Het vergt behoorlijk wat acrobatiek om niet tot je kuiten weg te zakken. Gelukkig breekt rond de middag de zon door en worden de paden beter begaanbaar.
Ondanks het grillige weer heb ik de afgelopen drie dagen flink wat kilometers kunnen maken: ruim 80 km in totaal. Het zijn lange etappes, maar aan het eind wacht altijd weer een warme herberg met nieuwe ontmoetingen!
He René, bijzonder hoor, je foto’s en verhalen. Mooi beeld van die uitgesneden wandelaar. De ultieme remedie tegen achilleshiel problemen (behalve niet op asfalt lopen) van een ervaringsdeskundige = met twee voeten naast elkaar jezelf omhoogduwen en op de bal van je voeten gaan staan en dan langzaam omlaag in uitgangspositie terugzakken op één voet/been (je ‘slechte’) 10 tot 20x dagelijks herhalen. Handig om je voor het evenwicht aan een hek of tafel vast te houden voor balans. groet
Ha Bernhard, leuk om te horen en bedankt voor de tip (ik doe dat nu elke dag en heb gelukkig helemaal geen last meer!)
lieve René, onbegaanbare paden, heel sprookjesachtig en natuurlijk de juiste mate van ‘moeilijkheden onderweg’. Fijn dat je zo geniet van het pelgrimeren! Maria