Er is iets merkwaardigs aan de hand met Spaanse steden en dorpen. Ze zijn zonder uitzondering stenig, heet en lawaaiig. Vrijwel nergens zie je bomen of groen – slechts hier en daar een gemanicuurd plantsoen en bij hoge uitzondering een pleintje dat overdekt is door platanen. Geen wonder dat het er meestal bloedheet is en het lawaai van de straat overal weerkaatst.
Eenmaal buiten de stad betreed je gelukkig al snel het domein van de stilte. De meseta (hoogvlakte) van Léon is een perfecte plek om je hoofd leeg te maken. Alleen zijn met de wind, de vogels en af en toe een tractor. Breed aangelegde landwegen doorsnijden eindeloos glooiende velden. Al rukt ook hier de vooruitgang op. Geregeld scheert het pelgrimspad langs een gloednieuwe snelweg of het tracé voor een hogesnelheidstrein dat in aanbouw is. Maar daarna keert de stilte dan al snel weer terug.
Terwijl het landschap zich geleidelijk ontrolt, laat ik mijn gedachten gaan over het thema ‘vrijheid’, en wat nu eigenlijk maakt dat je je vrij voelt. Kun je je ook vrij voelen als je in een keurslijf zit? Of in een gevangenis? Is vrijheid eigenlijk wel van omstandigheden afhankelijk, of is het een innerlijke conditie? Een ruimte, die groeit naarmate je je gehechtheden en aversies laat varen?
Mooie foto’s en overdenkingen,pelgrim