Blog

De afgelopen twaalf dagen heb ik het landschap langzaam zien veranderen. De eerste etappes voerden door uitgestrekte, glooiende velden in terracotta kleuren. Daarna liep ik een aantal dagen door een droog, bergachtig landschap, met steeneiken en harsig geurende ‘jara’ struiken.

Ik was dan ook blij toen de route uitmondde in de groene vallei van de rivier de Tera. Heerlijk om weer water om je heen te hebben en te kunnen zwemmen.

De Via de la Plata heeft een charme die zich niet altijd direct laat zien. De route leidt vaak door arme en verslonsde dorpen, en het landschap wordt steeds weer doorkruist door snelwegen en reusachtige bouwplaatsen voor een toekomstige hogesnelheidslijn. Pelgrimsherbergen zijn vaak spartaans en soms luidruchtig. Maar elke dag weer dienen zich weer nieuwe parels aan. Wilde zwijnen die rond zonsopgang je pad kruisen. Het zachte ruisen van populieren langs een rivier. De gewijde stilte van een 12e eeuws kerkje. Een holle weg, omzoomd door kromgegroeide eiken. Het zijn dit soort ervaringen en momenten die een groot gevoel van geluk opwekken.

Maar ook in de ontmoetingen met mensen doen zich bijzondere dingen voor. Kleine kadootjes die je enorm blij kunnen maken. Een oma die je een peer geeft als je langs haar huis loopt, voor onderweg. Een oude dame die erop staat om een brood voor je te kopen, als je met haar in de rij staat bij de bakkersauto. Iemand die je met tranen in de ogen toewenst dat San Tiago je zal helpen om de tocht uit te lopen. Een avondmaal met medepelgrims, waarbij we – ondanks de taalbarrière – goede gesprekken hebben. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.

Elke dag zijn er weer momenten dat ik diep ontroerd raak. Het is een bijzonder fenomeen, dat ik ook tijdens een eerder camino mocht meemaken. Er is een gezegde dat tijdens de camino je rugzak steeds leger raakt en je hart steeds voller.

Nu mijn rugzak nog.